czwartek, 30 sierpnia 2012

O kłopotliwym szczególe pojednania i selektywnej amnezji

Podpisane przez Cyryla I i abp Józefa Michalika przesłanie Kościołów katolickiego i prawosławnego wciąż budzi emocje.

Otwarci wrogowie Kościoła nawołujący do likwidacji nauczania religii w szkołach, krzyża w przestrzeni publicznej, zwolennicy gejowskich małżeństw, aborcji i eutanazji, rozpływają się w oświadczeniach nad historycznym znaczeniem tego pojednania. Oczywiście skrzętnie pomijają wówczas niewygodny dla nich passus broniący życia. A brzmi on tak:
„Wzywamy wszystkich do poszanowania niezbywalnej godności każdego człowieka stworzonego na "obraz i podobieństwo Boga" (Rdz 1,27). W imię przyszłości naszych narodów opowiadamy się za poszanowaniem i obroną życia każdej istoty ludzkiej od poczęcia do naturalnej śmierci. Uważamy, że ciężkim grzechem przeciw życiu i hańbą współczesnej cywilizacji jest nie tylko terroryzm i konflikty zbrojne, ale także aborcja i eutanazja. Trwałą podstawę każdego społeczeństwa stanowi rodzina jako stały związek mężczyzny i kobiety. Jako instytucja ustanowiona przez Boga (por. Rdz 1,28; 2,23- 24), rodzina wymaga szacunku i obrony. Jest ona bowiem kolebką życia, zdrowym środowiskiem wychowawczym, gwarantem społecznej stabilności i znakiem nadziei dla społeczeństwa”.

Ci, którzy poglądy swoje kształtują jedynie na podstawie gazet i przetworzonych w nich wiadomości, nie mają pojęcia, że w przesłaniu akurat takie zdania zostały umieszczone. Nie pasują one bowiem w żaden sposób do obowiązującej poprawności politycznej.
W uroczystości podpisania przesłania, która miała charakter czysto świecki, choć usilnie dorabia się mu w tej chwili buźkę religijną, wzięli udział przedstawiciele polskich władz. Uśmiechom, przyklaskiwaniu historycznemu, podobno, przesłaniu do dziś nie ma końca, więc bacznie przyglądajmy się, jak zacytowany fragment dokumentu będzie realizować rząd i parlament, jakie ustawy podpisze prezydent. Po owocach poznamy szczerość intencji.
Zwłaszcza, że przypomnienie tych oczywistych prawd wynikających z Ewangelii i stanowiących fundament jej przepowiadania światu, nie wymagało ceremoniału politycznego, łącznie z kompanią honorową na lotnisku. To podstawowy obowiązek Kościołów katolickiego i prawosławnego. O tym wie każdy wierny.

Dla propagandy to jednak kłopotliwy szczegół szumnego pojednania. Jak go zagłuszyć?
Proste. Teraz będziemy czytać i słuchać "kazań" na temat braku umiejętności przebaczania przez przeciwników zafundowanego nam spektaklu pojednania.
Już na długo przed 17 sierpnia wrzucano do głów Polaków, że wrogiem miłości bliźniego jest żądanie wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej. Teraz za sprawą usłużnych dziennikarzy będziemy zapewne analizować , liczyć, tłumaczyć, kto gdzie i dlaczego wyszedł z kościoła w czasie czytania przesłania.
Od red. Tomasza Terlikowskiego otrzymaliśmy już prawdziwy wykład na temat niestosowności takiej formy protestu. Wyjdźcie na „Ojcze nasz”! grzmi bogobojny redaktor robiąc nam imponujący wykład na temat przebaczania, modlitwy, pojednania itd.

Nie wiem jak innym, ale mnie ta usilna propaganda zakazująca myślenia i oceny podpisanego przez abp Michalika i Cyryla I dokumentu przypomina stosowaną przez Świadków Jehowy socjotechnikę ogłupiania ludzi, by pozyskać nowych członków sekty.
Nie ma chyba w Polsce domu, do którego nie zawitaliby Świadkowie Jehowy. Reakcje katolików na ich wizyty są różne i wynikają po części ze stanu wiedzy o sekcie, po części z pojmowania gościnności. Zdają sobie z tego doskonale sprawę nauczyciele „Strażnicy” i umiejętnie to wykorzystują. Przychodzą porozmawiać o Bogu, więc jak ich wyprosić z mieszkania. Głoszą jednak nieprawdę, próbujemy argumentować i wtedy okazuje się, że ci którzy przyszli z nami porozmawiać, nie chcą dyskutować, to my mamy ich słuchać, to oni mają monopol na prawdę.
Kiedy mamy już dość i grzecznie komunikujemy, że rozmowa skończona, do rąk wciskana jest nam „Strażnica”. Jeśli ją przyjmiemy, możemy być pewni, że następne „guru” nas odwiedzi. Tylko stanowcze, zamykające jakiekolwiek wątpliwości stwierdzenie, że jesteśmy katolikami i nie życzymy sobie ich odwiedzin oraz zamknięcie drzwi przed nosem natrętów, może nas uratować przed nagabywaniem kolejnych „apostołów”. Przedtem jednak usłyszymy, że nie postępujemy jak chrześcijanie, bo nie chcemy rozmawiać z bliźnimi.
Jednym słowem; dobrze opracowana socjotechnika zabiera nam argumenty, sieje wątpliwość czy nie za bardzo jesteśmy asertywni i stawia nas w poczuciu winy. I o to chodzi, abyśmy wyłączyli rozum i dopuścili wątpliwości. To pierwszy maleńki krok do niewierności własnym przekonaniom, własnym wartościom i Magisterium Kościoła. Skała kruszy się szybciej, gdy brak nam wiedzy, a wiarę swoją opieramy o emocje i uczucia. Inaczej żadni sekciarze nie mieliby do nas dostępu.

Owa starannie opracowana socjotechnika stosowana jest nie tylko przez przedstawicieli różnych sekt, skrzętnie stosuje ją propaganda. I na nic zda się tu udowadnianie, że nie jest się wielbłądem.
Cały tabun pismaków od rana do wieczora tłumaczył nam onegdaj niczym ciemnemu ludowi, że żądanie lustracji, stawianie przed sądem oprawców UB, Jaruzelskiego czy Kiszczaka to grzech, a kwestionowanie „grubej kreski” to żądza odwetu i sianie nienawiści.
Ulubionymi wówczas cytatami z Biblii były: Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni(Mt 7,1) i fragment modlitwy do Ojca naszego: „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.
Na nic tu zdały się tłumaczenia, że przebaczenie nie oznacza amnezji, rezygnacji z dochodzenia do prawdy czy sprawiedliwego osądzenia winnych. Żadne argumenty nie były w stanie przebić się przez zmasowaną propagandę obrony przed odpowiedzialnością za masakrę Grudnia 70 czy ofiary stanu wojennego.
Ostatnio ta propagandowa socjotechnika znowu ożyła intensywnie za sprawą podpisanego przez Cyryla I i abp Józefa Michalika przesłania Kościołów katolickiego i prawosławnego.

A najciekawsze było i jest nadal to, że gorącymi zwolennikami utożsamiania przebaczenia z brakiem pamięci i rezygnacją z osądu czynu są ci, którzy nieustannie oskarżają Polaków o współwinę za holokaust Żydów.
Cierpią srodze, gdy Polacy chcą upamiętnić ludobójstwo banderowców na Kresach II Rzeczpospolitej, cierpią na całkowitą amnezję, gdy mowa o zbrodniach komunizmu, holokauście Ormian i Cyganów.
Nie zapomną o Jedwabnem, ale nawet nie zająkną się o obławie augustowskiej NKWD i armii czerwonej z udziałem polskich oddziałów LWP i UB, w której tysiące rodzin polskich aresztowano, więziono i torturowano, a 600 osób zamordowano tylko dlatego, że byli Polakami.
Ich pamięć jest selektywna, a przebaczenie doskonale dostosowane do potrzeb propagandy.
Nie pamiętają o rozkazie z sierpnia 1937 r., wydanym przez szefa NKWD Nikołaja Jeżowa, który pociągnął za sobą śmierć ponad 111 tysięcy Polaków, ale nie mają nic przeciwko temu, by polski MSZ szkalował dobre imię Polaków promocją książki obciążającą nas winą za holokaust.
Jakoś wtedy nikt nie przypomina nam słów modlitwy o odpuszczeniu win.
Przykładów propagandowej amnezji i selektywnej pamięci możemy mnożyć bez liku. Nie dajmy się ogłupić, wpędzić w poczucie winy. Każdy musi bić się we własne piersi.
Dotyczy to również red. Tomasza Terlikowskiego, który zachorował ostatnio na selektywną amnezję i nie pamięta już, jak stosował nauczanie Jezusa Chrystusa, którym teraz podpiera się dla usprawiedliwienia pojednania z nadania moskiewskiej agentury, przy dyskusjach o lustracji polskiego Kościoła.
Dla odświeżenia pamięci przypomnę mu tylko jedną notkę: Ekumenizm według "Filozofa"
Pytania, które tam, słusznie, zadał wówczas abp Życińskiemu, teraz powinien zadać sobie w związku z atakiem na tych, którym odmawia prawa protestu przeciwko podpisaniu dokumentu przez byłego agenta KGB, którego zadaniem było, między innymi, niszczyć prawosławną cerkiew rosyjską.

To prawda, że do kościoła na niedzielną mszę św. Przychodzimy dla spotkania z Chrystusem w tajemnicy Ofiarowania, a nie po to, by protestować. To nie wierni jednak uczynili z Eucharystii miejsce na czytanie przesłania zamiast liturgicznej homilii. Wiernych, w imieniu których Episkopat postanowił się pojednać z narodem rosyjskim, nikt nie pytał o zdanie i nie dał żadnej szansy na skuteczne wypowiedzenie swoich wątpliwości.

Pozdrawia mama Katarzyna

w wersji audio "Rozmyślań przy zmywaku" możemy słuchać Niepoprawne Radio PL

czwartek, 23 sierpnia 2012

Bułeczki zgodne z obowiązującymi normami

Cymes. To słowo wzięte z języka hebrajskiego, w kuchni żydowskiej tak nazywano słodką potrawę przyrządzaną głównie z marchwi, suszonych śliwek i jabłek. Musi być pyszna skoro „cymesem” stało się dziś wszystko, co jest wyjątkowo smaczne, innymi słowy, tak dobre, że palce lizać, miód w gębie, rarytas, delicja, frykas, istne mecyje. Każda gospodyni ma takie swoje ulubione danie czy ciasto, taki swój „cymes”, które znika ze stołu w kosmicznym tempie. Cymes to również ulubiona nazwa piekarni i cukierni. Potencjalnego konsumenta przyciąga nadzieją na pyszny, niepowtarzalny smak.

Czasem, gdy ogarnia mnie lenistwo kulinarne, sięgam po przysmaki ze sklepowej półki. Tym razem były to bułeczki. Kiedy rodzinka przy wakacyjnym stole zachwyciła się ich smakiem, skusiłam się na nie przy porannych zakupach po raz wtóry. Obiecałam sobie też, że spróbuję podobne upiec we własnym piekarniku. Słodkie bułeczki piekłam przecież już nie raz. Trzeba jednak przyznać, że nigdy nie były aż tak pulchne, mięciutkie, rozpływające się w ustach. Jak oni to robią? – zastanawiam się i sięgam po opakowanie.

O! nawet jest szczegółowo wymieniony skład pysznych bułeczek mini. Wystarczy wszystko wrzucić do miseczki, zagnieść, rozwałkować, nadziać masą serową i do piekarnika. Może ktoś ma ochotę? Tak? No to podaję, co trzeba wrzucić do miski ;-)

Ciasto:

mąka pszenna, cukier, jaja, margaryna, drożdże, płynna mieszanka do pieczywa na bazie tłuszczu (olej roślinny, emulgatory: E471, E482, E322, olej utwardzony, roślinny), środki do przetwarzania mąki: E300, E920, enzymy (pszenica), aromaty, barwnik E 160 b, sól, , barwnik -ß- karoten

A teraz…

Nadzienie serowe (32%):

masa twarogowa o zawartości tłuszczu 20%, krem budyniowy [ cukier, skrobia modyfikowana E1414], nośnik tłuszczowy (serwatka, tłuszcz roślinny i zwierzęcy, koncentrat białek mlecznych) serwatka w proszku, substancja zagęszczająca: E401, stabilizator:E516, sól, aromaty, barwniki: ß -karoten, ryboflawina, cukier)

Ach! Zapomniałbym dodać:
Mąka może zawierać gluten, a w misce mogą być śladowe ilości soi, sezamu, orzechów arachidowych oraz innych ziaren i białka mleka

Prawda, że jest to doskonały przepis na cymes bułeczki? I do tego, nie ma najmniejszych wątpliwości, że zgodny z obowiązującymi normami. Przecież nad naszym bezpieczeństwem czuwa SANEPID dzień i noc.
Wszystko już wiem, tylko zastanawiam się, jakim cudem po ich zjedzeniu jeszcze żyjemy? Jedno jest pewne. Skoro żyjemy, znaczy się, mamy zdrowie nie do zdarcia i nawet trutka na szczury nas nie zabije. Na wszelki wypadek nie radzę jednak ani bułeczek ani trutki próbować, bo może się okazać, że moja rodzina ma wyjątkowe zdrowie.

Pozdrawia mama Katarzyna

w wersji audio "Rozmyślań przy zmywaku" możemy słuchać Niepoprawne Radio PL

czwartek, 9 sierpnia 2012

Pojednania na zamówienia polityków

Mglisty, ponury poranek listopadowy. Trudno otworzyć oczy, a cóż dopiero wstać, gdy w mieszkaniu panuje jeszcze nocny chłód. Tata wstaje pierwszy, budzi nas szuraniem pogrzebacza po rusztach kaflowego pieca.
Z lampowego „Pioniera” dochodzą komendy Karola Hofmanna do porannej gimnastyki radiowej. Potem pierwsze wiadomości, które w tamtych czasach zwykle zaczynały się od informacji, gdzie, jakie zebranie partyjne się odbyło i kto, jakie zobowiązanie dla dobra ludowej ojczyzny podjął, a czasem od listy imperialistycznych przewinień wobec bratniego narodu radzieckiego.
Starzy ludzie nadziwić się nie mogli, skąd nagle w XX wieku pojawił się naród radziecki, o którym przez wieki nie słyszano.
Dla młodych była to już dobrze przyswojona nowomowa i nikt się jej specjalnie nie dziwił. Zresztą wiadomości ówczesnego radia dało się słuchać tylko przez kilka minut, potem najmocniejsi wysiadali wobec lejącej się propagandy. Zwykle z kuchni dobiegał głos.
- Józek, wyłącz to, bo tego słuchać się nie da!

„Udzielamy wybaczenia i prosimy o nie”

W ten listopadowy poranek było jednak inaczej. Głos spikera grzmiał świętym oburzeniem. Oto zdrajcy narodu polskiego piszą orędzie do narodu niemieckiego; udzielamy wybaczenia i prosimy o nie.
Tego dnia o niczym innym nie było mowy w peerelowskich tubach propagandowych. Naładowani emocjami rewolucyjnego sprzeciwu wobec polskich biskupów rozładowaliśmy je w szkole. Nie miał łatwego zadania historyk, którego zmusiliśmy akurat na pierwszej lekcji do słuchania naszego świętego oburzenia.

O nasze oburzenie nie było trudno. Listu polskiego episkopatu z 1965 roku, znanego jako Orędzie biskupów polskich do ich niemieckich braci w chrystusowym urzędzie pasterskim nikt jeszcze nie czytał. W uszy Polaków wbijano przede wszystkim to nieszczęsne zdanie, które musiało zaboleć każdego Polaka: „Udzielamy wybaczenia i prosimy o nie”.

Pamiętam doskonale reakcję moich rodziców, gdy przysłałam im pocztówkę z Berlina wschodniego. Mama nawet jej nie przeczytała, tylko, jak mi potem domownicy przekazali, wrzuciła od razu do pieca. Nienawiść do Niemców była tak wielka, a poczucie krzywdy tak ogromne, że słowa o przebaczaniu, a zwłaszcza prośba o przebaczenie, wyłączały rozum, budziły emocje, które komuna doskonale umiała wykorzystać.

18 listopada 1965 w czasie obrad Soboru Watykańskiego II biskupi polscy, w tym Stefan kardynał Wyszyński, prymas Polski i ks. arcybiskup Karol Wojtyła, podpisali Orędzie skierowane do biskupów niemieckich. Autorem i inicjatorem listu był arcybiskup wrocławski Bolesław Kominek. Formalnie było ono zaproszeniem na obchody Millenium Chrztu Polski. W rzeczywistości było wsparciem i jednocześnie wykorzystaniem dla Polski inicjatywy niemieckich protestantów, którzy kilka tygodni wcześniej ogłosili tzw. Memorandum Wschodnie.

Kościoły ewangelickie Niemiec opublikowały 1 października 1965 r. dokument „O sytuacji wypędzonych i stosunku narodu niemieckiego do swych wschodnich sąsiadów”. Autorzy tego dokumentu nawiązując do klęski Niemiec i losu wypędzonych apelowali o uznanie win po obu stronach i uporządkowania na nowo stosunków polsko-niemieckich. Dotyczyło to zwłaszcza uznania nowych granic na Odrze i Nysie.
Reakcje na Orędzie polskich biskupów i Memorandum Wschodnie były podobne w obu krajach, gorące spory, polemiki.

To Kościoły miały rację

A jednak czas pokazał, że to Kościoły ewangelickie i polski Kościół katolicki miały rację. Niezależnie od ważkich, korzystnych dla Polski decyzji politycznych ( układ podpisany przez Willi Brandta o podstawach normalizacji wzajemnych stosunków między PRL i RFN oraz unormowanie polskiej administracji kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych) ścieranie się propagandy komunistycznej z racjami sygnatariuszy listu było próbą siły zaufania społeczeństwa polskiego do Kościoła. Tę próbę, mimo zmasowanego ataku propagandowego, wygrał polski Kościół. Na błoniach jasnogórskich w czasie mszy milenijnej 3 maja 1966 roku wierni odpowiedzieli Prymasowi: „Przebaczamy”.

Sukces zawsze korci powtórką

Sukces zawsze korci powtórką, wciąż bowiem nie mamy najlepszych relacji z naszymi sąsiadami. Jak ta powtórka ma wyglądać i czy ma szansę na sukces?
Och, przy zmywaku nie odważę się snuć diagnoz. Zbyt dobrze pamiętam swoje oburzenie z czasów młodości, które wyreżyserowała propaganda PRL. Drugi raz tego błędu nie popełnię.
Nie mogę jednak zapomnieć o raniących uczucia rodzin pomordowanych na Kresach posunięciach politycznych prezydenta Lecha Kaczyńskiego. 65 rocznicę ludobójstwa na Wołyniu wykorzystał do jakże ważnych celów strategicznych polityki zagranicznej. Miał żal do niektórych swoich współpracowników, że nie potrafili zrozumieć, dlaczego wycofał swój patronat nad Obchodami 65 Rocznicy Rzezi na Wołyniu. A jednak konsekwencją sztucznego pojednania między narodami ukraińskim i polskim, nie liczącym się z historycznymi faktami, była całkowita klęska takiej polityki i zwycięstwo Janukowycza w wyborach oraz zagarnięcie pod wpływy Rosji całej Ukrainy. I nie pomogły tu żadne honorowe doktoraty Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego dla Juszczenki.

Nowa inicjatywa pojednania na zamówienie polityków

Teraz narodziła się nowa inicjatywa budowania pojednania, tym razem między Polską a Rosją. 17 sierpnia w Warszawie, patriarcha Moskwy Cyryl i przewodniczący episkopatu abp Józef Michalik, podpiszą polsko-rosyjskie przesłanie do obu narodów o porozumienie i pojednanie.
Nie znam treści tego dokumentu. W Polsce stało się już tradycją, że spieramy się o treści, które przekazali nam inni. Podpisujemy protesty, choć nie mieliśmy możliwości zapoznać się z dokumentem.

Sam pomysł Episkopatu Polski nie dotyczy Magisterium kościoła. Domyślam się też, że protesty nie robią na biskupach najmniejszego wrażenia. Przykra kontestacja, ale nie ma ona wpływu na moją wiarę. Gdyby na przestrzeni dziejów patrzeć na politykę kościoła katolickiego wobec niektórych wydarzeń politycznych, to już dawno nasze świątynie powinny być puste i przeznaczone do rozbiórki. A jednak silni jako naród jesteśmy mocą tego Kościoła, który wciąż na ziemiach polskich jednoczy Polaków.

I nie mam szczególnych pretensji do polskich biskupów, że podejmują inicjatywy, które wpisane są w misję Kościoła. Denerwuje mnie jednak lekceważący ton, jakim traktuje się protestujących. Prymas Tysiąclecia potrafił wytłumaczyć Polakom sens Orędzia mimo nachalnej propagandy i Polacy uwierzyli, zaufali swoim biskupom.

Władzy podoba się pomysł biskupów

Dziś jest odwrotnie; to władza pochwala polityczne gesty hierarchów, choć od rana do wieczora propaganda wciska Polakom w uszy przeświadczenie, że Kościół nie powinien wtrącać się do polityki.
Abp Michalik mówi dziennikarzom,” że wielkie tragedie "się nie powtórzą wówczas, gdy zamiast ostrzyć noże i działać wedle zasady »oko za oko i ząb za ząb«, będziemy szukać otwartym sercem właściwego kontaktu", insynuując jednocześnie, nie do końca uczciwe intencje protestujących, którzy, zdaniem hierarchy, kierują się jakimiś dziwnymi racjami.

Kto kogo nienawidzi

Nie wiem, co miał abp Michalik na myśli. Ze zdumieniem przyjmuję opowieści o nienawiści pokoleniowej między Rosjanami a Polakami. Ani tak prosto nigdy nie było, ani nie dotyczyło to narodów, ale przede wszystkim zaborcy, Moskali, później Sowietów, a teraz władzy Putina.
Dziś jak w tamtych latach sześćdziesiątych toczy się zaciekła walka o rząd polskich dusz. Jestem spokojna o naszą „nienawiść” do Rosjan, nigdy jej nie czułam i współczułam im tak samo jak innym narodom sprzedanym w Jałcie Stalinowi, więc nie wiem o czym tak naprawdę abp Michalik mówi. Natomiast na tyle długo już żyję, by wiedzieć na pewno, że nie da się zbudować pojednania aktami politycznymi, ale można skłócić przy tej okazji Polaków między sobą. I tej okazji na pewno Putin i jego agenci wpływu, pożyteczni idioci w Polsce nie przegapią.

Czy Episkopat Polski ma już gotową receptę na uboczne skutki historycznego pojednania między Cerkwią prawosławną a Kościołem katolickim na zamówienie polityków? A no pożywiom uwidim, pożyjemy zobaczymy, jak mawiają zgodnie Rosjanie i Polacy.

_______________________________________________

List Tysiąclecia

Polacy i Rosjanie - początek długiej drogi

Pojednanie z Rosją wywołuje protesty

Blog:Aleksander Ścios (czyta MarkD) – Pojednanie z Cerkwią Putina http://bezdekretu.blogspot.com

Blog:Aleksander Ścios (czyta MarkD) – Przeciwko „pojednaniu” http://bezdekretu.blogspot.com

List do abp. Józefa Michalika Przewodniczącego KEP w sprawie Orędzia do Narodów Rosji i Polski

KONSEKWENCJE "POJEDNANIA" BISKUPÓW Z PUTINEM