czwartek, 19 września 2013

Naród wybrany Tomasza Terlikowskiego

W Klubie Ronina niedawno odbyła się dyskusja "Polska, Żydzi, Izrael". Niektórym pomyliła się debata polityczna z katechezą i wygłosili wszystkim kazanie.  Nic mi do tego jak interpretują Torę Żydzi. Niech się spierają rabini, ale jak czyni to dziennikarz, który nazywa się katolikiem, to już inna sprawa.

Świętą księgą Żydów jest przede wszystkim Tora - Pięcioksiąg Mojżeszowy, który jest również naszą świętą księgą i co do tego nie ma żadnych wątpliwości (...) Czytanie tej świętej księgi jest elementem chrześcijaństwa i z tej świętej księgi wynika całkowicie jednoznacznie, że Żydzi są i pozostali narodem wybranym. Czy nam się podoba, czy nie, my jesteśmy tylko dziczką wszczepioną w winnice Izraela. Jesteśmy Nowym Izraelem.

To fragment wypowiedzi Tomasza Terlikowskiego z dyskusji w Klubie Ronina, pod którym podpisuje się Paweł Jędrzejewski na forum Żydów Polskich.

Nic mi do tego jak interpretują Torę Żydzi. Niech się spierają rabini, ale jak czyni to dziennikarz, który nazywa się katolikiem, to już inna sprawa. (Pomijam tu oczywisty fakt, że są różnice między Torą a Starym Testamentem, a chrześcijanina Księgą objawioną jest  Biblia składająca się ze Starego i Nowego Testamentu, a nie Tora. Na co zwracają uwagę  zarówno Żydzi jak i teolodzy katoliccy TORA A STARY TESTAMENT  ABC katechezy. Stary Testament  )

Zatrzymuję się jedynie na ulubionym „dogmacie” dziennikarza – naród wybrany i jego usilnym wszczepianiu w krnąbrne,  antysemickie głowy  katolickie.
Tomasz Terlikowski kilkakrotnie powoływał się w dyskusji na dokumenty Soboru Watykańskiego II. A choć nie wymienił tytułów dokumentów, to domyśleć się łatwo, że chodziło mu głównie o Deklarację o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich (Nostra aetate). Przynajmniej ja tak odczytałam jego wypowiedzi.
Nie jest to dokument, który wymaga specjalnych studiów teologicznych i nie jest też opasłym tomiskiem, przez które mogą przebrnąć tylko wybitni znawcy, w tym dziennikarz Tomasz Terlikowski, oczywiście.  Liczy zaledwie kilka strony i napisany jest bardzo przystępnym językiem.
Ale mającym wstręt do lektur, przytoczę fragment, na który, jak mniemam, nieustannie w dyskusjach z pasją powołuje się katolik Tomasz Terlikowski.
Fragment ów ma dobitnie świadczyć o tym, że Żydzi nadal są narodem wybranym i nawet Kościół Katolicki uznaje ich prawo do szczególnego szacunku.
Co do „innych wyznawców religii już niekoniecznie”, jak się wypsnęło w ferworze emocjonującej dyskusji uczonemu dziennikarzowi.

Nie wiem, na jaką katechezę uczęszczał Tomasz Terlikowski, ale mnie uczono, że mam kochać bliźniego, jak siebie samego. A w tym nowym przykazaniu, które dał nam Jezus  nic nie ma o tym, że tylko bliźniego swego żydowskiego. Ale mniejsza z tym, wróćmy do Nostra aetate.
Czytam:
4. Zgłębiając tajemnice Kościoła, święty Sobór obecny pamięta o więzi którą lud Nowego Testamentu zespolony jest duchowo z plemieniem Abrahama.
Kościół bowiem Chrystusowy, uznaje, iż początki jego wiary i wybrania znajdują się według Bożej tajemnicy zbawienia już u Patriarchów, Mojżesza i Proroków. Wyznaje, że w powołaniu Abrahama zawarte jest również powołanie wszystkich wyznawców Chrystusa, synów owego Patriarchy według wiary, i że wyjście ludu wybranego z ziemi niewoli jest mistyczną zapowiedzią i znakiem zbawienia Kościoła.
W tym miejscu dokument odwołuje się do Listu św. Pawła do Galatów 3,7
Zatrzymajmy się na chwilę. Co też takiego w tym liście mówi św. Paweł?
Zrozumiejcie zatem, że ci, którzy polegają na wierze, ci są synami Abrahama.

Nie wymyślił sobie więc Sobór Watykański II niczego, co by nie było w Piśmie Świętym i co by było niezgodne z Nowym Testamentem.
Kościół Chrystusowy został przepowiedziany w tajemnicy zbawienia, którą zapowiedział Bóg Żydom - narodowi wybranemu.
Już w następnym wersie wspomnianego listu św. Paweł przypomina, iż Bóg oznajmia Abrahamowi radosną nowinę: 
W tobie będą błogosławione wszystkie narody.
Jeśli na tych fragmentach tylko  poprzestaniemy, to faktycznie gotowi jesteśmy przyznać, że ma sens próba łączenia chrześcijaństwa z judaizmem w jedną religię. Wszak dalej w Nostra aetate czytamy:
Przeto nie może Kościół zapomnieć o tym, że za pośrednictwem owego ludu,  z którym Bóg w niewypowiedzianym miłosierdziu swoim postanowił zawrzeć Stare Przymierze, otrzymał objawienie Starego Testamentu i karmi się korzeniem dobrej oliwki, w którą wszczepione zostały gałązki dziczki oliwnej narodów.
To właśnie ten fragment upoważnił Tomasza Terlikowskiego do nazwania chrześcijaństwa dziczką wszczepioną w judaizm. ( Pomijam pomylenie oliwki z winnicą. Nie będę się znęcać nad dziennikarzem, kładę to na karb emocji, jakie wzbudziła dyskusja.)
Czyżby dziennikarz Terlikowski miał rację? Na takim rozumowaniu opierali się przecież Żydzi, którzy uwierzyli w Chrystusa, próbujący połączyć prawo żydowskie z nową wiarą. Bardzo szybko jednak taka postawa została nazwana herezją, a potem potępiona  już u początków chrześcijaństwa. (Sobór Nicejski 325 r.)
 Dlaczego ją potępiono?  To powinien wiedzieć tak wykształcony teologicznie dziennikarz Tomasz Terlikowski. Niestety, dziennikarz nie pierwszy to raz zamiast uczciwego przekazywania Nauczania Kościoła, manipuluje pomijając treść Nowego Testamentu.
Przytoczony wyżej fragment dokumentu Soboru Watykańskiego II odsyła  wiernych tym razem do Listu do Rzymian św. Pawła i roztropnego ostrzeżenia Apostoła:
Jeżeli zaś niektóre gałęzie zostały odcięte, a na ich miejsce zostałeś wszczepiony ty, który byłeś dziczką oliwną, i razem [z innymi gałęziami] z tymi samymi korzeniami złączony na równi z nimi czerpałeś soki oliwne, to nie wynoś się ponad te gałęzie. A jeżeli się wynosisz, [pamiętaj], że nie ty podtrzymujesz korzeń, ale korzeń ciebie.
Jakież to gałęzie zostały odcięte od dobrej oliwki  i dlaczego?
Czyżby Tomasz Terlikowski czytał z Nowego Testamentu tylko to, co odpowiada jego poglądom? 
Czyżby on, świadomy katolik, nie znał listów św. Pawła i nie wiedział, że dziczki oliwne do dobrej oliwki wszczepiono w miejsce tych, którzy nie przyjęli Chrystusa i Nowego Przymierza?
Owszem, naród wybrany nadal istnieje, ale nie jest już nim cały naród żydowski, ale ci potomkowie Abrahama, którzy uwierzyli w Chrystusa, że to Jezus jest Mesjaszem zapowiedzianym narodowi wybranemu w Starym Testamencie.
Narodem wybranym są dziś też wszystkie inne narody, które uwierzyły w to, co dziś każdy katolik wyznaje w Credo. Tak wierzy katolik i tak głosi Magisterium Kościoła i nie pomogą tu żadne krzyki, ani tupania.
Nie ma judeochrześcijaństwa, co doskonale oddaje już tytuł dokumentu Soboru Watykańskiego II  Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich.

Jest judaizm ze wszystkimi swymi odmianami,  w tym judaizmem mesjanistycznym  i jest chrześcijaństwo, które wyznaje wiarę w Boga w Trójcy jedynego i jedynej drogi do zbawienia , jaką jest Jezus Chrystus – Droga, Prawda i Życie. Jest nowy lud wybrany oczekujący zbawienia w nowym Jeruzalem. (Apokalipsa św. Jana)
To prawda, że ten lud wybrany musi pamiętać, aby nie został wycięty  z drzewa oliwnego.
Św. Paweł bowiem, w tym samym liście do Rzymian, poucza, iż gałęzie inne zostały odcięte, byśmy mogli czerpać soki z oliwki, ale, skoro odcięto je wskutek niewiary, to wypada z pokorą pamiętać, że i nas można odciąć, gdy stracimy wiarę. Odrzucenie bowiem Żydów, którzy nie przyjęli Jezusa Chrystusa, jest czasowe i zależy od ich  nawrócenia, a chrześcijanin ma swoje obowiązki wynikające z wiary. 
Dziennikarz Terlikowski doskonale wie, że katolik nie może prywatnie naginać sobie treści Pisma Świętego i tworzyć teorie, które mają usprawiedliwić jakąkolwiek ideologię.

Głosząc nieprawdę, naginając dokumenty nauczania Soboru Watykańskiego II, redaktor Terlikowski nie od dziś służy usprawiedliwianiu wrogiej innym narodom żydowskiej ideologii nacjonalistycznej czyli syjonizmu.
Nie jest to ideologia zakazana i potępiana powszechnie tak jak faszyzm, a szkoda, ale to nie znaczy, że dziennikarz mieniący się katolikiem ma prawo innym ją wciskać manipulując Nauczaniem Kościoła i Pismem Świętym.

Niestety, zdaję sobie sprawę, że w tym wypadku marne mam  szanse na merytoryczny dialog z Tomaszem Terlikowskim. Nie takie tęgie głowy próbowały i nic z tego nie wyszło. Osobiście bardzo mi przypomina jego sposób rozmowy świadków Jehowy, która polega na tym, że oni mówią, a my mamy słuchać.

I z tymi niewesołymi przemyśleniami zostawiam
swoich czytelników i słuchaczy.
mama Katarzyna

 

czwartek, 12 września 2013

Czego nie wiedzą dziennikarze o polskiej szkole


Wrzutką medialną, roztrząsaną we wszystkich  przekazach  z okazji rozpoczęcia roku szkolnego,  stał się temat usunięcia z kanonu lektur „Pana Tadeusza”  i ją to właśnie kupili redaktorzy: Michał Karnowski, Łukasz Warzecha i Tomasz Terlikowski w Klubie Ronina, pastwiąc  się przy okazji bez litości nad żenującą niewiedzą egzaminowanych studentów. Tymczasem polska szkoła ma „szerokie horyzonty” i wcale nie zaniedbuje wychowania. Na czym dziś ono polega? Oto wytyczne z fachowego czasopisma „Polonistyka”.


Dawno już nie rozmyślałam przy moim zmywaku. Tyle się dzieje ważnych spraw, trudno je ogarnąć, jeszcze trudniej pojąć.
A poza tym wszystko, co ważne, natychmiast uczenie i mądrze interpretują, wyjaśniają, podają do uwierzenia eksperci. Namnożyło się ich ostatnimi  czasy, oj namnożyło. I gdzie tu mamie Katarzynie przy zmywaku wścibić swoje trzy grosze?
Problem w tym, że tzw. medialni dyżurni eksperci mówią  tylko o tym, co staje się przekazem dnia. „Kiedy czytelnicy" opozycyjnych" mediów nabiorą dość rozumu, by odesłać w diabły każdego, kto każe im  podążać za wrzutkami i reżimowym bełkotem? – pytał niedawno Aleksander Ścios na Twitterze.

Przypomniałam sobie to pytanie, kiedy w jednym z Przeglądów Tygodnia w Klubie Ronina (2.09.br.) dziennikarze masakrowali poziom polskiej szkoły. 
Wcześniej „wrzutką” medialną, roztrząsaną we wszystkich  przekazach  z okazji rozpoczęcia roku szkolnego,  stał się temat wyrzucenia z kanonu lektur „Pana Tadeusza”  i ją to właśnie kupili redaktorzy Michał Karnowski, Łukasz Warzecha i Tomasz Terlikowski, pastwiąc  się bez litości nad żenującą niewiedzą egzaminowanych studentów.

I tu muszę stanowczo zaprotestować przeciwko wszelkim insynuacjom jakoby władza chciała z naszych dzieci zrobić roboli, którzy tylko pływać    powinni umieć  i czytać instrukcje, no, może jeszcze Gazetę Wyborczą.
Nic podobnego! Władza wspiera i pomaga rozszerzać horyzonty polskich uczniów.  Ma do tego wykwalifikowane kadry, pieniądze  i drożne kanały edukacyjne, którymi wiedza trafia nawet do nauczycielskich emerytów takich jak ja, aby wiedzieli, jak kształcić i na jakich wzorcach wychować swoje wnuki.
Oto dowód.
Otrzymałam newsletter fachowego czasopisma Polonistka  (nr 8), a w nim polecane nauczycielom artykuły i pomysły na treść lekcji języka  polskiego. Jeden z takich pomysłów, podpowiadający scenariusz  zajęć mogłam przeczytać w wersji elektronicznej bez potrzeby kupowania całego numeru. 
Zwróciłam na niego uwagę, bo został umieszczony w wielce obiecującym dziale „Horyzonty polonistyki” .
Zanim zgłębiłam treść, pomyślałam sobie. Biadolą tak nad wynaradawianiem młodzieży w polskiej w szkole, a tu, patrzcie, ludzie pracują i nikt o tym nie wie, że troszczą się o tożsamość narodową polskich dzieci.
Już sam tytuł: Człowiek – naród – język ojczysty budził nadzieje i zaufanie, że sprawy mają się dobrze, a tylko prawicowi malkontenci szukają dziury w całym.

Pełna dobrej woli włożyłam na nos okulary i zasiadłam do lektury siorbiąc od czasu do czasu yerba mate z guaraną, by lepiej się skoncentrować i więcej przyswoić.

Artykuł przeszedł najśmielsze moje oczekiwania. Oto młodzież na lekcjach j. polskiego będzie zgłębiać pojęcie człowieka już nie na jakimś tam cytacie z Kochanowskiego, Reja, Norwida czy  Jana Pawła II, ale zapozna się z głębią myśli filozoficznej; Protagorasa, Pascala, Feuerbacha i Nietzschego. Wreszcie młodzież ma szansę wyjść z polskiego zaścianka. Oczywiście, nie może zabraknąć w takiej analizie zadumy nad człowiekiem  Wisławy Szymborskiej.
Ale to nie koniec. Prawdziwe natarcie szerokich horyzontów dopiero mnie czekało, kiedy autorka artykułu  po wyczerpującej analizie wiersza  dawnej apologetyki Stalina podsumowała:
Współcześni młodzi ludzie, nieobciążeni pamięcią historyczną, patrzą w przyszłość, która jawi im się jako labirynt. Potwierdzają to rozmowy z młodzieżą, która dopiero co uzyskała dyplom dojrzałości i wybiera swą drogę życiową.
Szkoła słabo przygotowała ją do zmagań z rzeczywistością. Nie wyposażyła w takie umiejętności, jak kreatywność, dobra
organizacja pracy, zdolność do aktywności społecznej, ciekawość poznawczą. Młodzież posiada co prawda pewien zasób wiedzy, ale brak jej wiary w siebie, otwartości, operatywności.
Jest nieufna, z trudem buduje trwałe więzi.

By nadrobić niedoskonałości edukacyjne i wzbudzić poczucie wiary w siebie u zagubionego ucznia autorka przechodzi do analizy rozumienia  definicji narodu w przeszłości.
Proponuje jedynie zgłębienie myśli  Mochnackiego, dostrzegającego proroczo symptomy globalizacji świata, utrudniające kształtowanie tożsamości narodowej. Pozostali romantycy nie zasłużyli na żaden cytat. Młodzieży musi wystarczyć krótkie resumé Juliusza Kleinera:

R o m a n t y z m  o d k r y ł  d u s z ę  n a r o d u. Jak stawał do walki ze światem w imię postulatów jednostki, tak rzucał światu wyzwanie w imię żądań narodowości.

Jak to przekładało się na narodową literaturę? Ee, kto by tam to chciał czytać. Dlatego, autorka niezwłocznie przeszła do  analizy najważniejszego cytatu. Proszę się skupić, by nie uronić ani słowa. Oto on:

Koniec końców silnikiem nowoczesnego narodobudownictwa była walka o samostanowienie, czyli prawo, w zasadzie niepodzielne, do wytyczania granic między „nami” i „nimi” i ochrony „naszych” interesów przed „ich” zakusami. Rzecz dziś nie tyle w nawróceniu narodów na altruizm, ale w prawidłowym rozeznaniu, co dziś, w świecie zglobalizowanej mocy i zlokalizowanej polityki, „leży w interesie narodu”, czyli co zwiększa szanse jego przetrwania jako narodu oraz szanse jego członków na godne i względnie dostatnie życie, a co się jemu przeciwstawia.


Czy gdyby redaktorzy z Klubu Ronina wiedzieli, że dziś młodzież odkrywa niezgłębione nauczanie Zygmunta Baumana, martwiliby się, że z Podstawy  programowej gimnazjum wyrzucono Pana Tadeusza?!

Panowie, jesteście do tyłu z wiedzą o polskiej oświacie. Dziś przed polską młodzieżą inne cele i zadania, horyzonty rozświetlają im na nowo marksistowsko - leninowskie idee. Wszak zagraża nam faszyzm i przed nim polska szkoła na pewno nas obroni.
Autorka, godnego złotych ramek artykułu, podsumowuje:
"Głoszenie wyjątkowości własnego narodu
wynika najczęściej z wybiórczego traktowania historycznej pamięci.
Bywa ona wykorzystywana przez polityków do manipulowania opinią publiczną. Pochodną tej tendencji jest rosnąca liczebność i siła narodowców, mających przekonanie o swej moralnej wyższości, wynikającej – ich zdaniem –
z faktu obrony tradycyjnych wartości przed kosmopolityzmem.
Tym tłumaczą szowinistyczne ataki, antysemityzm,
język rasistowski. Jest to zjawisko groźne i coraz bardziej niepokojące tym bardziej, że w szeregi nacjonalistów wstępuje głównie młode pokolenie, inspirowane przez wytrawnych graczy politycznych.

Tak tak, Panowie redaktorzy, pora dokształcić się.
Jeśli ma być w polskiej szkole omawiana definicja narodu, to Leszka Kołakowskiego, jeśli walka o tożsamość narodową, to według złotych myśli sowieckiego enkawudzisty, ubeka, odznaczonego przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego III RP Złotym Medalem Zasłużonego Kulturze Gloria Artis, Zygmunta Baumana. A wszystko po to, by przezwyciężać  stereotypy i walczyć z faszyzmem, który zagraża Polsce.
Wiedzieliście o tym? Nie? To pora najwyższa zapomnieć o medialnych „wrzutkach” i zajrzeć do prawdziwej polskiej szkoły. 

Tymczasem mama Katarzyna kończy zmywanie i zaprasza do słuchania: